تأثیر تمرینات عملکردی بر دسترسی به اشیا با اشکال و اندازه های متفاوت در کودک با سندرم داون شش سال

مقدمه و اهداف تمرینات عملکردی به عنوان روشی جدید و کاربردی برای بهبود سازگاری­های عضلانی در کم توانان ذهنی معرفی شده است. لذا، پژوهش حاضر به مطالعه ­ی تأثیر تمرینات عملکردی بر سرعت حرکت مچ و زمان حرکت دسترسی به اشیا با اشکال (استوانه، مکعب، هرم) در اندازه­های متفاوت (کوچک، متوسط، بزرگ) در کودک شش ساله با سندرم­داون پرداخت. مواد و روش­ها طرح پژوهش حاضر تک آزمودنی و آزمایشی است. یک دختر با سندرم­داون که اختلال جسمانی و حرکتی شدیدی نداشت، از کانون سندرم­داون معرفی شد (جنسیت: مونث، سن: شش سال). آزمودنی با روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شد. پیش آزمون و پس آزمون دسترسی به اشیا با اشکال و اندازه­های متفاوت، با استفاده از دستگاه تحلیل حرکتی گرفته شد. آزمودنی به مدت 24 جلسه­ی 60 دقیقه­ای (پنج جلسه در هفته) تحت تمرینات عملکردی هماهنگی چشم دست قرار گرفت. هر جلسه تمرین شامل سه بخش 15 دقیقه­ای که بین آن ­ها 5 دقیقه استراحت بود، انجام گرفت. یافته­ها میانگین زمان حرکت دسترسی به شی استوانه با اندازه­ی متوسط کمتر (17/1200MT= ) و اندازه اثر بیشتر از اشکال با اندازه­های دیگر بود (89/0E=). میانگین سرعت حرکت مچ در دسترسی به شی استوانه با اندازه­ی متوسط بیشتر (83/596 =V) و اندازه اثر بیشتر از اشکال با اندازه­های دیگر بود (94/0E=). میانگین زمان حرکت و سرعت دسترسی به اشیا با اشکال و اندازه­های دیگر در پس آزمون نشان داد که آزمودنی اجرای بهتری نسبت به پیش آزمون داشت. نتیجه ­گیری یافته­ها نشان داد که 24 جلسه تمرینات عملکردی باعث کاهش زمان حرکت، بهبود سرعت حرکت مچ و در الگوی دسترسی شد. پژوهش حاضر یافته­های گذشته مبنی بر اینکه تمرینات تکلیف محور با رعایت اصل اختصاصی بودن تمرین، الگوی حرکتی در افراد با سندرم داون را بهبود می­دهد، حمایت می­کند.